Tantes

Ik heb een aantal oude familieleden. Dat is heel byzonder in een familie waarin de gemiddelde te verwachten leeftijd onder de 65 ligt. “Ach ja, die van Nieuwkoopjes ” zegt de 89 jarige dan, “die worden toch nooit oud.”.  Zij en haar 3 zussen zijn niet alleen op een aardige leeftijd maar ook behoorlijk bij de pinken.
Met de andere – 80 jarige nu – heb ik een speciale band, altijd het gevoel dat ik haar al kende voordat ik geboren was. Een eenvoudige verklaring daarvoor zou kunnen zijn, dat ze heel vaak op bezoek kwam toen mijn moeder zwanger was van mij. Ze was rechter, begon advocatuur te studeren toen ze zelf al 4 kinderen had. Knap en bewonderenswaardig vond ik dat, toen ik later zelf naar de universiteit ging en worstelde met wiskunde na mijn  propedeuse.  Met z’n drieën leggen we verbanden en lijntjes naar verleden en heden. Ach ja, die van Nieuwkoopjes . . . . . de Dordtse tak van de stamboom is nu uitgestorven.

Drie in twee

Trilling, optelling, beweging, het was er wel, en het was er niet, ze vochten 0 1 0 1 0 1 of 0 0 0 0 0 0  en 1 1 1 1 1 1 met alles daar tussen in. Tijd leek en versprong. Vanuit hun magisch centrum overwonnen ze en met een werveling schoten ze vanuit 2 in de 7e wereld

Duo

Het leven bewoog zich als golven tussen twee glazen platen.
Alles leek volkomen doorzichtig en helder, maar zat gevangen in twee dimensies. Ze moesten vechten tegen datgene dat hier 50% van in beslag nam. Het was niet meer zwart – wit of dimensie overstijgend,  het was gewoon plat.

De wereld van 1

De wereld van 1 was kleurloos , geluidloos en gevoeloos. Ze namen hem waar, maar meer dan dat was onmogelijk. Niemand wilde hier blijven maar tijd bestond niet en omdat ruimte ook niet aanwezig was verdween de beweging en de kennis er van. Bijna alles was hier nog onvoorstelbaar. Een heel universum, misschien meerdere universa samengebundeld in iets dat kleiner was dan een speldeknop, en zelfs dat niet, want een speldeknop is meer dimensionaal en hier bestond maar een dimensie. Onmerkbaar ging het eendimensionale over in een tweedimensionale beleving.

Zes

Er was licht, er was beweging, zwaarden zongen en dansten in 6 dimensies. Donkere en lichte wezens flitsten voorbij of rolden traag door alle beelden tegelijk. Toen werd het even stil. Alles was. Er bestond maar 1 moment, een punt, een lied, een trilling. Met een donderslag kwam de chaos en de draak vouwde hen tussen zijn schubben en spiraalde terug. Keihard belandden ze in de wereld van 1

Reizen

Als je niet regelmatig met het OV buiten je eigen regio reist, dan is de reis van het noorden naar het zuiden een crime.  Ik heb een kode gekocht voor de NS, vervolgens daarmee een e-ticket met korting aangeschaft en uitgeprint voor mijn collega. Collega heeft zijn OV kaart volgens mij nog nooit gebruikt en heeft dat niet nodig met de e-ticket, maar hij moet nog wel geld daarop zetten omdat hij in het zuiden ook met bus/metro zal moeten reizen. En de e-ticket is alleen maar geldig bij de NS, niet bij Arriva, niet bij andere vervoersmaatschappijen.

Ik zelf heb vrij reizen besteld, maar dat kan pas in Groningen op mijn kaart geladen worden omdat ik niet naar de AH wilde om het daar te laten doen. Ik heb 2 abonnementen nodig, een bij mijn.ns en een bij mijn.ovkaart, dat heb ik goed geregeld, maar is omslachtig en ik heb uitgeprint hoe ik mijn bestelling voor vrij reizen bij een automaat op mijn kaart kan zetten. Bus/metro kan ook niet met de vrij reizenkaart. Pffffff, vroeger was dat toch wel makkelijker.

Nu

De leegte was verre van leeg. De magiër voelde zijn zwaard trillen en hoorde de melodie duidelijk. Tamar verdween en in alle dimensies verdween haar beeld, alsof ze uitgewist was, nooit bestaan had en nooit zou bestaan. Asho en zijn zwaard dansten een eeuwig durende  dans. Er kraakte iets; ergens in het universum of de universa trad een beschadiging op. De leegte werd leger, vulde zich vervolgens met trillingen, geluid en licht, en werd weer leger. Vanuit het niets verscheen een reeks beelden van Tamar, waarvan een op de kleinste teen van de draak. Asho herstelde de beschadiging aan het heelal en de zwaarden kwamen weer tot rust. De draak spuwde ballen vol vuur in alle richtingen, terwijl hij zijn kostbare vracht tussen zijn schubben verborg om een lichtpoort in te duiken.

Richting

De drakenlijnen waren een houvast voor Asho. Duidelijk zichtbaar in al deze dimensies

Leeg

De poort eindigde in leegte. Ze waren in het NU aangekomen. Zelfs de magiër was nog niet eerder deze dimensie zo volledig binnengegaan. Alle aardse oefeningen op deze “leegte” en het “NU”  hadden hem niet voldoende voor kunnen bereiden op de werkelijke doch evengoed schijnbare leegte van deze dimensie. Het NU! De leegte was immens, onmeetbaar, onafzienbaar, maar vooral ontastbaar.

Tamar voelde zich immens gelukkig, ze voelde zich eindelijk ergens thuis. Tussen de leegte had ze zichzelf ontdekt, in oneindige aantallen incarnaties tegelijk. Ze kon haar gevoel niet omschrijven, alleen maar waarnemen via haar hart en dat hart klopte met vreugde en liefde, van die ouderwetse waarden waarvan ze niet vermoed had dat ze die zo zou kunnen oproepen.

Pap

Iedere keer dat een zwaard een van de tweedimensionale wezens raakte klonk er een scherp geluid alsof er papier verscheurd werd. De beide zwaarden,  van de magiër en van  Asho dansten alsof ze een eigen leven leidden, de mannen buitelden door de lucht en zongen luider dan hun zwaarden en ineens was het afgelopen, de zwaarden zweefden zacht neuriënd terug en de draak dook onder hen door om hen met een enkele veeg van zijn oor tussen zijn schubben te verbergen. Ver weg zagen ze Tamar, die een van de eieren ,die de draak gedragen had, in een van de plooien van het universum verborg, waarna ze naar beneden dook en zachtjes tussen hen in landde. “Dit is volbracht” knikte de magiër.  De draak vloog door een zwartwitte poort de duisternis in.